Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Μη μιλάς | Vasilis Papakonstantinou - Mi milas<br /><br />Δίσκος: Να με φωνάξεις<br />Μουσική: Απόστολος Μπουλασίκης<br />Στίχοι: Απόστολος Μπουλασίκης<br />Copyright: 1999<br />Δισκογραφική εταιρία: Minos<br /><br />Νιφάδες χιονιού στο γιακά με ναρκώνουν,<br />οι μπότες γλιστρούν και τ' αφτιά αγκιστρώνουν τον ήχο.<br />Στολές, οπλισμός μες στα μάτια ο φακός,<br />στάσου εδώ μες στο φως και κοντράρισε κάργα τον τοίχο.<br /><br />Δεν είναι, που ξέρω του τοίχου να νιώθω το χτύπο,<br />δεν είναι, που η σκέψη κελί δε θ' αντέξει, αν φύγω.<br />Είναι εκείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί, που μου λέει,<br />ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο.<br /><br />Πιο κάτω απ' το κάτω τρυπώνει η ελπίδα<br />κι εγώ απ' τον πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω.<br />Σε βλέπω θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ,<br />Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο.<br /><br />Δεν είναι το τσαφ του αναπτήρα, που βλέπω όταν στρίβω,<br />δεν είναι το ψεύτικό δράμα του χρόνου, που κρύβω.<br />Είναι εκείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί, που μου λέει,<br />ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο.<br /><br />Πνίγομαι σ' ένα ποτήρι βαθύ,<br />σ' ένα πηγάδι του νόστου.<br />Της πειρατείας σου η μουσική,<br />χρόνους μετράει εντός<br /><br />Μια πεταλούδα το νου μου σκορπάει,<br />μ' ένα βιολί που ουρλιάζει.<br />Μέτρα το χρόνο μ' αυτό που πονάει<br />κι όχι μ' αυτό που τρομάζει.<br /><br />Μη μου μιλάς, μη μιλάς.<br />Μη μου μιλάς, μη μιλάς, μη μου μιλάς,<br />ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο.<br /><br />Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο, <br />μα εγώ σ' έχω δεί και ξανά στήνω πλάτη στον τοίχο. <br />Κουβέντες σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν.<br />παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στο κήπο. <br />Στη σκάλα με βία, το βλέμμα γωνία, <br />κομμένος στα τρία, το νου σ' αμνησία τυλίγω.<br />Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου, <br />τη γέννα του δράκου, στη γέννα της πάλι την πνίγω. <br />Χλώμιαζες, όταν μιλούσα γι' αυτό και τα δεσμά του υμνούσες,<br />ό, τι μας δένει το ουρλιαχτό, έλεγες πως τ' αγαπάς. <br />Μείνε λοιπόν στου καιρού τη βουή μ' ένα θλιμμένο δοξάρι, <br />δώσ' τη φωνή σου σαν στείρα αμοιβή, σ' όποιον μπορεί να σε πάρει. <br />Δεν είναι η μνήμη κερί, που ζητάει να το σβήσω. <br />δεν είναι που πριν και μετά από σένα θα ζήσω. <br /><br />Εγγραφείτε στο επίσημο κανάλι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
